Ulcinj

Było pięknie, ale się skończyło... Trzeba wracać do rzeczywistości. Ale wspaniałe przeżycia z tegorocznego, trzeciego już, wyjazdu do Czarnogóry pozostaną w pamięci na długo.

W tym roku, podobnie jak w poprzednich latach byliśmy u Muradiji i Skenda w Ulcinju, ostatnim mieście w Czarnogórze przed granicą z Albanią.

To ponad dwudziestotysięczne miasto zafascynowało nas już przy pierwszej wizycie.

Kultura Zachodu zderza się tutaj z Orientem. Widać to na każdym kroku. Nikogo nie dziwi tam widok idącej chodnikiem babci Albanki w białej islamskiej chuście na głowie z kroczącą obok, wyzywająco ubraną, wnuczką. W mieście tym żyją obok siebie muzułmanie i chrześcijanie. Znajduje się tutaj 5 meczetów i jedna cerkiew.

W czasie wojny w Kosowie Czarnogóra przyjęła do siebie tysiące uchodźców z Kosowa i tak naprawdę oddała im Ulcinj. Stąd tutaj tak wielka liczba kosowskich Albańczyków.

Charakterystyczny jest też iście arabski ruch na ulicach miasta. Centrum to od rano do nocy niekończący się korek. Nie lada wyzwaniem jest jazda samochodem po mieście. Bardzo luźne jest podejście od przepisów drogowych. Ogólnie panuje reguła: „pierwszeństwo ma ten, komu bardziej się spieszy”. Jedyna reguła, której w miarę trzymają się kierowcy, to zatrzymywanie się na czerwonym świetle... ale tylko tam, gdzie są światła. Dla przykładu, główne rondo w mieście świateł nie ma... Co tam światła... tam nie ma nawet znaków drogowych. Jest po prostu rondko z drzewkiem oliwnym pośrodku. I służy ono wszystkim. Oprócz, tego, że jeżdżą po nim samochody, można także spokojnie po nim chodzić lub zaparkować auto. Całego obrazu dopełnia znudzony policjant, który prawdopodobnie ma czuwać nad ruchem, ale zazwyczaj rozmawia przez telefon komórkowy. Wśród tego niekończącego się korka pomykają setki skuterków i małych motorków typu „Komar”. W związku z tym nie dziwi widok mnóstwa charakterystycznych, poobijanych ze wszystkich stron samochodów. Co ciekawe, mimo całej tej ciasnoty, ekwilibrystyki na drodze, trąbienia, omijania i cofania, wśród kierowców nie ma złych emocji. Trąbienie to zazwyczaj ostrzeżenie lub podziękowanie.

Ponad całym tym gwarem, na skale wchodzącej w morze usytuowane jest stare miasto, które liczy sobie ponad dwa tysiące lat. Starówka niedawno została odnowiona i bardzo przyjemnie pospacerować po niej wieczorem wąskimi uliczkami wijącymi się pomiędzy kamiennymi budowlami... No i oczywiście romantyczna kolacja w restauracji z widokiem na tarczę słoneczną chowającą się w tafli morskiej.

Nieraz, wczesnym rankiem wychodziłam na spacery fotograficzne, w czasie których mogłam poznać „prawdziwy” Ulcinj. Bladym świtem, zanim samochody zaczęły tworzyć korek, a turyści przebudzili się po nocnych hulankach, miałam okazję zobaczyć i fotografować puste jeszcze ulice i samych mieszkańców, ich poranną krzątaninę, ruch na bazarze, pierwsze promienie słońca... no i wypić poranną kawę z miejscowymi. Cudowne doświadczenie. Dowiedziałam się wtedy, że większość mieszkańców żyje z turystyki. Sezon turystyczny nad Adriatykiem jest krótki – trwa zaledwie 3 miesiące. Aby utrzymać się cały rok, muszą odłożyć z tego co uda się im zarobić w lecie. Co bardziej przedsiębiorczy handlują oliwą z własnych upraw lub rakiją, a w okresie jesiennym i zimowym dorabiają w branży budowlanej. Mimo że nie ma tam bogactwa ci ludzie wydają się spokojni i szczęśliwi...potrafią cieszyć się życiem.

Mnóstwo takich samochodów jeździ po Ulcinju. Ten stał przed naszym balkonem.

Gaj oliwny... 200 metrów od naszego mieszkania.

W jednym z meczetów.

Wcześnie rano jest jeszcze pusto w meczecie.

RONDO